o venres amencida ofreceume un momento de grande emoción, que logo loulou rematou cunhas cancións. non saberei como agradecer o cariño que mostraron... non esquencerei tampoucou o sorriso cómplice dos meus amigos que estaban alí. con todo o descaro fíxenme unha autohomaxe, diría eu.
o obxectivo era expor as fotos que traballei últimamente para todos os meus amigos, colegas e coñecidos. a idea era sinxela, mais rompeume a cabeza mais do que tiña previsto. non foi doado coller o que fago para min e creer que aos demáis lles podería interesar. non, non, non foi doado pensar que tiña a fe e o ego tesos e firmes coma un menhir. convencinme durante uns días e agora... bueno, e agora vexo que teño a casa patas p’arriba, que teño que fregar, sacar os pelos da ducha, ordear os papeis tirados pola mesa... que despois do soño ven o despertar e a vida de todos os días.
merci à tous pour un vendredi de rêve. merci loulou. merci amencida.
nuns días porei na rede as fotos (as que estaban nos cadros, as que foron disparadas alí quedaran sempre no secreto do meu album persoal).
unha nota: faltoume moita xente. estades todos tan lonxe...