30.1.06

en boca cerrada...

tanto falar, tanto falar... e agora resulta que hai que falar máis e cantar máis e facer máis festa rachada para poder preservar as nosas tradicións.

pois eu xa me vou apuntando.

28.1.06

en farenheit!

chegou o frío que non tivemos antes. a neve cubriu as rúas hoxe toda a noite e seguiu crecendo polo día. o imbécil descubriu con gran alborozo que as bolas de neve contra o seu fuciño poden ser moi divertidas: agarda, ladra, pecha os ollos esperando o impacto e finalmente abre a boca para intentar atrapar a pelota de tennis branca. e ademáis, xa non é inmaculado!! a súa pelaxe parece dunha cor suxa que nin é loiro nin nada.

...a neve cubre a velux e proxecta sobre nós unha luz estrana que mais parece propia da noite. curiosas as sombras nítidas que nacen na pel, cando todo é próximo.

hoxe chegou o frío.

3.1.06

comiditas

comenza o ano cunha curiosa imaxe : o imbécil cun chourizo e un queixo afumado entre as súas patas comendo tranquilamente na casa. non é que me dera un ataque de xenerosidade, senon que os robou da cociña mentres eu tomaba algo fora. a el se ve que lle apetece a boa vida, pero eses michelíns... bueno, haberá que poñelo a facer algo de deporte. estou dubidando entre apuntalo a paddle ou halterofilia.

cando o teña decidido, fago un post con toda a información.

2.1.06

2006?

2006 :

escribir algo en el blog de vez en cuando, por si oxi me lee por las mañanas


prochaine mise à jour?

allez va, une aphoto / unha afoto / an apicture :-P



nice cat!

voila

4.12.05

i wish you were here

o venres amencida ofreceume un momento de grande emoción, que logo loulou rematou cunhas cancións. non saberei como agradecer o cariño que mostraron... non esquencerei tampoucou o sorriso cómplice dos meus amigos que estaban alí. con todo o descaro fíxenme unha autohomaxe, diría eu.

o obxectivo era expor as fotos que traballei últimamente para todos os meus amigos, colegas e coñecidos. a idea era sinxela, mais rompeume a cabeza mais do que tiña previsto. non foi doado coller o que fago para min e creer que aos demáis lles podería interesar. non, non, non foi doado pensar que tiña a fe e o ego tesos e firmes coma un menhir. convencinme durante uns días e agora... bueno, e agora vexo que teño a casa patas p’arriba, que teño que fregar, sacar os pelos da ducha, ordear os papeis tirados pola mesa... que despois do soño ven o despertar e a vida de todos os días.

merci à tous pour un vendredi de rêve. merci loulou. merci amencida.

nuns días porei na rede as fotos (as que estaban nos cadros, as que foron disparadas alí quedaran sempre no secreto do meu album persoal).




unha nota: faltoume moita xente. estades todos tan lonxe...

14.11.05

oouups

il y a des jours...



voila

je ne sais pas à quoi (ou qui) je pensais quand j'ai trouvé cette image. mais j'adooooooooooooore!

no se en qué (o quién) pensaba cuando encontré esta imagen -divinito tesoro del cine! - pero me encanta. de hecho, confieso que hubo un momento de duda tipo qué-señor-tan-pequeñito hasta que me di cuenta de que el pie no es de verdad porque las garras esas necesitan un cortauñas especial.

vaya usted a saber, pero yo creo que sigo soñando despierta.

pues que me dure.

31.10.05

esta mañana

hace un rato que volví de pasear con el imbécil bajo la lluvia. desde el borde del río oíamos una voz asopranada que interpretaba una pieza de una ópera que no supe identificar. después de mirar hacia todas las direcciones, supuse que la figura en negro que se percibía vagamente avanzando por el puente de st. michel debía ser nuestra diva matinal.

la veía caminar despacio y elevar la voz (y no es mentira) sobre el ruido del A380 en pruebas que despegaba en ese momento. me dije que toulouse es una ciudad particular. será esta mujer un síndrome de toulouse que acabará saltando desde lo alto del puente? seguí observando con curiosidad unos minutos y luego me olvidé de ella para gritarle a ran-tan-plán que se diese prisaquenosestamos mojandosobobo.

de regreso, la ópera se hizo más fuerte y vi que la mujer atravesaba el halage hacia donde estábamos nosotros, así que busqué una excusa para remolonear por allí y verla de cerca.

una mujer completamente anodina, ni más ni menos loca que tú o yo, con una botella de agua mineral en la mano, que cantaba como la callas de la misma manera que otros pueden canturrear algo de amaral o manu chao...

hyperclean


una afoto del week-end musical de xa vai ala...


hyperclean
voila

27.9.05

positive


rien de cool, rien sur le berges, rien à manger au frigo, rien de bien ou rien de mal, rien à apprendre qui mérite d’être appris, rien de inoubliable ni rien à oublier, rien sur ma route, rien d’original, rien en sortant par la porte, rien dans le répondeur, rien à dire, rien sur les pages des mes livres, rien à faire, rien de rien de rien. personne. nulle part. non.

14.9.05

weekendmusical

voilà qu’aujourd’hui je le sens bien pour le français.... hop ! on y va

ce weekend dernier, il y a eu à toulouse un
petit festival sympa qui a offert de la musique et de la boue. au cri de « woodstock » le chanteur de hyperclean exultait sous la pluie et les assistants restaient hypermouillés, mais très sages.

c’est très dommage que le temps n’a pas accompagné cet événement, qui a eu aussi le malheur de tomber au même temps que le joli festival de ramonville. conclusion : pas assez de publique.

les groups en général ont tenu le coup, même si j’avoue que voir des gars jouer devant à peine une dizaine de personnes a été un peu décourageant au début. samedi et dimanche a été plus sympa que le vendredi, quand même !

entre les participants, j’ai pu remarquer une très bonne ambiance entre les groups. tout le monde discutait dans les loges et dans n’importe quel lieu où partager une bière. sauf pour les motormark écossais, qui étaient dans son coin en train de parler son anglais et se faisaient ignorer par les français. manque de communication ? chauvinisme français ? chauvinisme écossais ? en tout cas, moi, je juste constate.

pour le prochain année j’espère qu’ils auront plus de monde et plus de chance avec tout le nécessaire pour réussir.

...et prochainement des photos pour illustrer ça...

30.8.05

quintana (non son anxos)

nin anxos, ni demos, nin malos xogos verbais anque ás veces gasten títulos imposibles de bichos e alerxias urticantes diversas.

estes rapaces deberían estar máis presentes no panorama musical (local, nacional, internacional). en toulouse inda non temos cartos dabondo para contratalos, así que hoxe comenzo unha recollida de firmas. se non hai cartos, haberá sinaturas. cando cheguemos ao millón, malo será que non veñan gratis.

e se non veñen, tant pis pour eux. perden o cassoulet.



berrogüetto na quintana dos mortos

voila

30.7.05

eskai-guolker


…eso o la
versión cutre de la guerra de las galaxias. sería divertido si no fuese por el simple motivo de que es cierto: entre la chapuza del discovery y la tontería del ariane, me da la sensación que los dineritos del erario público se malgastan en una carrera espacial que bate records de inutilidad.

no citaré mis fuentes y no desvelaré quiénes son mis gargantas profundas, pero cada vez que me hablan de estos líos siderales se me ponen los pelos de punta. sabe usted cuántas toneladas de cacharros realizan diferentes órbitas sobre nuestras cabezas? además pa lo que sirven… unas cuantas fotos de uso metereológico y muchas cadenas de tv horribles, resumiendo.


pero en el fondo, estas noticias no nos hacen sentirnos más cerca de
2001 que de las uvas de la ira?

qué mal gusto cuando se me da por decir estas chorradas.


corramos un tupido velo.

18.7.05

finais de xullo

supoño que xa era hora de escribir un novo post. vexo a data do último e… un mes! again. e iso que tiña prometido por as cosas ao día… pois estamos ben.

dende a última vez o mundo non cambiou moito: efectivamente houbo
o cambio de marras, pero despois dunha patochada que algúns quixeron ver como o clímax da emoción dun thriller. eu creo que máis nos achegamos a un mal chiste de chevy chase.

o cambio de marras (insisto) paréceme demasiado escueto e con pouca rotundidade. tanta vaca loca, tanto prestige, tanta lou, tanto cuiña solto e nin con esas a suposta esquerda logra convencer.

c’est la vie. agora hai que aturalos nas disputas matrimoniais.



tampouco cambiou nada a rotación da planeta tras os atentados de londres. despois de madrid a xente mirou cara londres pensando que petaría alí. e petou. a próxima, seguindo a lóxica, será roma. e pregúntome se a evidencia e a pouca sorpresa con que estas cousas comenzan a vivirse non reflectan un certo cansancio ou unha banalización das desgracias e a dor allea.


en todo caso, a vida ás veces ofrece imaxes como
a tomada por plattdorf en berlín coas que envían os medios de comunicación.

e iso alegra o día!

18.6.05

sabado sabadete

plattdorf meteume presa nun comentario anterior para que puxese ao día o blog, coma dixen que ía facer. alors, qu’est-ce que j’ai fait dernièrement?

unha cousa que debería ser importante: botei. xa sei que non debería dicilo hoxe, que a estas horas xa é xornada de reflexión para vos. a min dame igual. je m’en fous. eu votei, botei, cumplín. a ver que facedes o resto.


descobro e redescobro a cidade e a vida a través da xente…

touslesmö é un ser férico que atopei saído das fragas do eume.
evidentemente, de tanto vivir no mundo dos mortais, colleu algún defecto, pero non hai nada que non se cure cunha boa poción.

moitas risas con tranvia fanme recordar que son os momentos entre amigos os que contan e que de tanto buscar os grandes discursos e andar as carreiras esquecín pararme no camiño para mirar crecer o musgo
.

a onde creía eu que ía con tantas presas… non está no meu carácter isto de correr. paso. vou durmir a sesta entre clase
e clase, que estou ghastando a neurona.


(pequeno apunte sobre unha moza de grande beleza e enorme sorriso… que baila tango e non come porco. ai, iso non tería nunca futuro. se eu non podo compartir uns chouriciños ao ribeiro ou un bocata de xamón e inda por riba teño que aturar ao carlos gardel
apaga y vámonos)

e xa non hai outra prosa por hoxe, que xa case durmo sobre o teclado e corro o risco de comenzar a escribir tonterías de máis.

next time.




11.6.05

zilenzio

en una reflexión personal hay una palabra encastrada y un hilo que ya no repara el descosido

hoy no he soñado con mapplethorpe